پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

در قسمت نخست این گزارش که روز گذشته به چاپ رسید از سفر به روستاهای محروم بخش ذلقی غربی الیگودرز برایتان گفتم که نه جاده‌ای دارند نه برق و آبی و نه مدرسه‌ای که کودکان‌شان تحصیل کنند. روستاهای این بخش جزو محروم ترین روستاهای استان لرستان هستند. اهالی آن سال‌های سال است منتظر جاده‌ای هستند که به محرومیت‌هایشان پایان دهد.

همه چیز از نبود «جاده» شروع می‌شود؛ بی‌سواد ماندن کودکان، ازدواج دختران 13- 12 ساله، بیماری، محصور بودن در کوهستان بدون هیچ ارتباطی و در نهایت محرومیت مطلق. می‌خواهم از روستاهایی بگویم که آدم‌هایش جاده‌ای ندارند تا خود را به شهر برسانند. از اهالی بی‌نام و نشانی که برای گرم کردن خانه باید بشکه‌های نفت را پشت قاطر و اسب بار کنند و ساعت‌ها در کوه و کمر در راه باشند. آدم‌هایی که هیچ امکاناتی در اختیار ندارند. باید آنها را جزو محروم ترین‌ها به شمار آوریم. می‌خواهم از کودکانی بگویم که تاکنون تلویزیون ندیده‌اند و به گوشی موبایل با تعجب می‌نگرند.